«Μοιράζομαι έναν καφέ»
Δεύτερη μέρα του χρόνου… Ένας καφές με μία παιδική μου φίλη, πριν επιστρέψουμε στη καθημερινότητα της δουλειάς, ήταν η καλύτερη επιλογή. Διαλέξαμε ένα από τα καινούρια «εναλλακτικά» καφέ στο κέντρο του Βόλου, από εκείνα τα καφέ που αργότερα μετατρέπονται και σε μπαρ. Προς μεγάλη μας έκπληξη εκείνη την ώρα, είχε μέσα κόσμο όλων των ηλικιών. Αισθανθήκαμε κι εμείς πολύ άνετα στα 35 μας να είμαστε σε αυτό το «νεανικό» μαγαζί.
Στη μία γωνία, σε ένα χαμηλό τραπεζάκι με σκαμπό από osb, καθόταν ένας κύριος, προχωρημένης ηλικίας, μόνος του και έπινε τον ελληνικό του· στο διπλανό τραπεζάκι ένας μπαμπάς με την περίπου 3 χρονών κόρη του. Συζητούσαμε με τη φίλη μου για το πόσο πολύπλοκες έχουν γίνει οι ανθρώπινες σχέσεις.
Άνοιξε η πόρτα και μπήκε ένας ακόμα πελάτης γύρω στα 45, κοίταξε γύρω, δεν είδε άδειο τραπέζι να κάτσει, έκανε να φύγει. «Καθίστε εδώ» του είπε ο κύριος με τον ελληνικό «εγώ θα φύγω σε λίγο». Δέχτηκε την πρόσκλησή του. Παρακολουθούσαμε τη σκηνή συγκινημένες, όχι μόνο από την προσφορά, αλλά και από την αποδοχή της. Περιμέναμε να δούμε πως θα εξελιχθεί. Τελικά ο κύριος με τον ελληνικό δεν έφυγε, έκατσαν μαζί πάνω από μία ώρα συζητώντας και απολαμβάνοντας τον καφέ τους, σαν παλιοί φίλοι ή ίσως σαν καινούριοι. Εντυπωσιαστήκαμε, «γι’ αυτό να γράψεις» πρότεινε η φίλη μου. Γύρισα και κοίταξα στην άλλη γωνία του μαγαζιού, είχε έρθει μία οικογένεια με ένα κοριτσάκι γύρω στα 5 που με μεγάλη χαρά μοιράστηκε τα παιχνίδια της με την μικρούλα του διπλανού τραπεζιού. Μέσα σε μισή ώρα προέκυψαν δύο αυθόρμητες, γνήσιες «συναντήσεις», άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων. «Ναι» της απάντησα, «ωραίο θέμα».
Πριν λίγο καιρό, ένας φίλος, σχεδόν αγανακτισμένος, είχε σχολιάσει πως τα κινητά έχουν γίνει μέρος της παρέας. «Αμάν! κάτσαμε μια παρέα στο τραπέζι να φάμε και μόνο που δε μιλούσαμε μέσω skype από τα κινητά. Γι’ αυτό να γράψεις…» με είχε προτρέψει κι εκείνος.
Προβληματίστηκα όμως, ποιό ήταν ακριβώς το στοιχείο για το οποίο μου ζητούσαν να γράψω, η αποξένωση, η έλλειψη επικοινωνίας; Έχουν γραφτεί τόσα για όλα αυτά. Εξάλλου η στροφή στις ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα από τα θέματα που προβάλλονται πολύ εν μέσω οικονομικής κρίσης, που προτείνονται ως μέρος της λύσης που ψάχνουμε. Δεν ήθελα να γράψω άλλο ένα κείμενο για το πόσο σημαντικές είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Κατέληξα στο μοίρασμα. Γιατί το θέμα τελικά δεν είναι ότι δεν επικοινωνούμε, ή ότι δε βοηθάμε, αλλά ότι δε μοιραζόμαστε. Δε μοιραζόμαστε σκέψεις, βλέμματα, συναισθήματα, προβληματισμούς. Δε μοιραζόμαστε εύκολα το χώρο μας, την παρέα μας, τον εαυτό μας.
Σκέφτηκα λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας τον προβληματισμό το δικό μου και των φίλων μου και εύχομαι το 2015 να μοιραστούμε, με περισσότερη ευκολία, λίγο από το χρόνο και την παρέα μας, με έναν άγνωστο, πίνοντας έναν ελληνικό.